ประวัติศาสตร์ เบอร์ญีฮาด ดี ปาตานี

“ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่ 28 เมษายน 2547 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่สร้างความสะเทือนขวัญแก่ประชาชนคนไทยทั้งประเทศนั้น ทางราชการได้พบเอกสารชิ้นหนึ่ง เขียนด้วยลายมือ เป็นภาษามลายู จำนวน 65 หน้า เอกสารชิ้นนี้มีชื่อเป็นภาษามลายูว่า “เบอร์ญีฮาด ดิ ปัตตานี” แปลเป็นภาษาไทยว่า “การต่อสู้ (ในทางศาสนา) ที่ปัตตานี” 

ในการตรวจพบเอกสารดังกล่าว และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่ 28 เมษายน 2547 นั้น สะท้อนให้เห็นแนวคิดของบุคคลกลุ่มนี้อย่างชัดเจน ทั้งความคิดในแง่ของการนำคำสอนเรื่อง “ญีฮาด” ในอิสลามมาสร้างความชอบธรรมให้กับการสร้างความไม่สงบขึ้น  แนวความคิดในการปลุกความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ ภาษา วัฒนธรรม เพื่อสร้างความชอบธรรมในการดำเนินการของคนกลุ่มนี้ 

จากการศึกษาเนื้อหาโดยละเอียดของเอกสารชิ้นนี้ ทำให้เข้าใจได้ชัดเจนว่า ผู้เขียนเอกสารชิ้นนี้ ขาดความเข้าใจในหลักคำสอนของอิสลาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำสอนในเรื่อง “ญีฮาด” ขาดความรอบคอบและไม่มีความรู้ ความเข้าใจในการอ้างโองการ (อายะฮ์) ต่างๆ ในคัมภีร์อัลกุรอาน ผู้เขียนมุ่งปลุกความรู้สึกในเรื่องของชาติพันธุ์มลายูอย่างผิดๆ เพื่อมุ่งปลุกกระแสความรู้สึกของคนที่มีเชื้อสายนี้ให้ยอมรับในการดำเนินการก่อความไม่สงบในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยมิได้คำนึงว่า คนเชื้อสายมลายูคือคนไทย ที่มีถิ่นที่อยู่กระจัดกระจายกันอยู่ทั่วประเทศเสมือนคนไทยเชื้อสายอื่นๆ ที่มีถิ่นที่อยู่กระจายอยู่ทั่วประเทศ การปลุกกระแสชาติพันธุ์ ขัดโดยชัดเจนกับแนวคิดในการสร้างชาติให้เป็นหนึ่งเดียวของไทย และขัดต่อหลักคำสอนของอิสลามที่เห็นว่า การนับถือศาสนานั้น เป็นเรื่องสูงส่ง เหนือกว่าความผูกพันในเรื่องชาติพันธุ์ ทัศนะของอิสลามนั้นเห็นว่า คนที่เป็นมุสลิมนั้น เขาต้องก้าวข้ามพรมแดนทางชาติพันธุ์ เพราะทุกคนคือพี่น้องกันไม่ว่าเขาจะมีเชื้อพันธุ์ใด ผิวสีอะไร พูดภาษาอะไร เขาทุกคนคือพี่น้องกัน มีความรู้สึกเป็นห่วง เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน ”

อารีฟิน บินจิ อัล-ฟาฏอนี. ประวัติศาสตร์ : เบอร์ญีฮาด ดี ปาตานี. สำนักพิมพ์วิกายา: กรุงเทพฯ. 2562, หน้า 99.